Zo stil, dat iedereen wel weet dat dit zo blijft,

voor altijd, voor altijd en een leven lang het was,

zo stil, dat iedereen het voelde in zijn lijf,

geen pen, die ooit nog dit gevoel beschrijven kan,

zo stil, dat alle klokken zwegen,

ja de tijd stond onbeweeglijk,

zo stil en zo verloren ging je weg,

ik heb zoveel gehoord en toch komt niets meer bij me aan,

en dat is dus waarom ik 's nachts niet slapen kan,

al zing ik duizend liedjes over dit gemis,

en toch zou ik niet weten, waarom toch dit gevoel voor altijd is.

Van Bløf en gezongen door Jim Bakkum in één van de uitvoeringen van The Passion. Hieraan moest ik zondagavond denken toen het na het doven van de kaars wederom een minuut stil was tijdens onze uitvoering van “Want alzo lief…”. In het doorgaans zo gezellige kerkje in Tubbergen is er niet zo heel veel geluid nodig om de kerkzaal te vullen. Daardoor wellicht een extra sterk contrast op het moment dat we met elkaar het sterven van Jezus aan het kruis overdenken. Dit doen we nadat wij verschillende getuigenissen en liederen uit de lijdenstijd hebben laten horen. Met daarbij een stukje bewustwording van de lessen die wij hieruit kunnen leren. De nederigheid van Jezus bij de voetwassing. Het in de steek laten van Jezus in Gethsemané. De verloochening. Het verhoor van Jezus in de nacht, omdat dit het daglicht niet verdragen kon. Om bij het eerste daglicht nog even formeel de reeds gedane veroordeling uit te spreken en Hem vervolgens te kruisigen…

Alvorens we aan het eind “getuige zijn” van de opstanding en dit in vreugde uitdragen, proberen we de gemeente nog eenmaal aan het denken te zetten aan de hand van de volgende vraag: Wie gelooft? Wie gelooft dit nou allemaal? Wie gelooft er nou in een Koning zonder luister, een Spreker zonder woorden, een Leider zonder macht? Een Strijder zonder wapens? In een God die zich laat doden… een Lam dat wordt geslacht?

'Want Alzo Lief...' vraagt inspanning en concentratie.  Als we achteraf horen dat de toehoorders geraakt zijn, gaan we dankbaar huiswaarts. Dankbaar dat wij dit geloof uit mogen dragen en een dergelijk intieme dienst mochten beleven met de gemeente in Tubbergen.

Rest ons nu een week de tijd om ons volledig op te laden voor onze (voorlopig?) laatste uitvoering, in Halle.